Would you like some ORANGE juice?!?
Blijf op de hoogte en volg Loes
14 Juni 2014 | Verenigd Koninkrijk, Sidmouth
Internationale school. Internationaal toernooi! Een mooie combinatie.
De hele week zijn de Spanjaarden hier op school, en dat zijn er nogal wat, zich wezen voorbereiden op de wedstrijd van gisteren. Dat voorbereiden houdt dan in: mijn Nederlandse collega en mijzelf proberen op te jutten. “Are you ready for Spain to win from The Netherlands?” Vragen ze dan. “Just you wait. This is our time for revenge. Mark my words!”.
Donderdag was dan de aftrap van het WK. Samen met wat jongens die ook wel interesse hadden in voetbal en een Franse jongen die bijna zijn hele leven in Brazilië woont, zitten kijken naar de openingswedstrijd.
En toen was het gisteren: de dag van DE wedstrijd. Spanje-Nederland. Maar eerst: Mexico – Kameroen. Nu zat ik wel alleen te kijken in het kleine woonkamertje. Een colega leunt door de deuropening naar binnen: “Who's gonna win?” De wedstrijd was nog maar net begonnen dus kon ik maar een antwoord geven: “No idea.” Voor de grap maakt hij een voorspelling: “Cameroon is going to win.” Voordat ik er erg in had, gaf ik het volgende antwoord: “Fiver?”. En dat, dames en heren, is het verhaal van hoe ik vijf pond heb gewonnen.
Maar dan! Naar boven om mijn oranje shirt aan te trekken. Ook neem ik mijn oranje chips (die ik deelde met iedereen die niet-Spaans was) en sinaasappelsap mee naar beneden om drie kwartier voor de aftrap alvast voorbereid op de bank te zitten. We hebben namelijk maar een bank en ik wilde niet het risico lopen om geen goede plek te hebben. Langzaam druppelden de leerlingen die de wedstrijd wilde zien naar binnen: zowel Spanjaarden als niet-Spanjaarden. En de niet-Spanjaarden? Die waren allemaal voor Nederland!
Het Spaanse volkslied begon: geen tekst, dus werd er ook niet meegezongen. Het Nederlandse volkslied begon: voor het eerst sinds jaren dat ik in het openbaar heb 'gezongen'. En zo klonk het Wilhelmus luid door de woonkamer heen. Het stukje “de koninck van Hispanje” werd wel herkend door de Spanjaarden: “Did you just sing about Spain??!” “Yes, I was singing about how we are going to beat you!”
Tijd voor de wedstrijd en Spanjaarden zouden geen Spanjaarden zijn als ze niet overdreven luid aan het schreeuwen zijn. Altijd als er geschreeuwd wordt hier op school, zijn het de Spanjaarden die 'rustig een gesprek aan het voeren zijn'. Al dat Spaanse getetter van meiden die er alleen maar bij zitten voor de sfeer wordt al gauw vervelend. Een paar keer heb ik ze erop moeten wijzen dat ze commentaar kunnen leveren op het voetbal en anders zacht moeten zijn, omdat er velen zijn die WEL de wedstrijd willen zien. En het is ook niet erg als je met vlaggen wilt zwaaien enzovoort, MAAR HOUD ZE UIT MIJN BEELD ZODAT IK DE TV KAN ZIEN!!!
Penalty. Shit. En ja hoor, 1-0 voor Spanje. Een hoop gejuich om me heen van de kids in het rood. Jammer, maar helaas. En dan is daar het moment dat Van Persie ons redt. Ik spring op van de bank om te juichen en verbaasd kijk ik om me heen: ik ben niet de enige die juicht! Iedereen die niet uit Spanje komt stond haast harder te juichen dan ikzelf. Jongens en meiden uit Zuid-Afrika, Kazachstan, België, Oekraïne, China, Frankrijk, Brazilië. Allemaal juichten ze voor Nederland.
Bij het fluitsignaal voor de rust stond ik op en riep ik de aandacht tot me. “I would like to make a proposition. If you are here to watch the match because of the football, you stay here. If you just want to watch it because of the atmosphere, go to Room 1 and watch it there. Basically: if you don't know what offside means, GET OUT!
Met minder on-voetbalgerelateerd lawaai, meer ruimte om te zitten en minder mensen die door je beeld heen lopen, begon de tweede helft al een stuk comfortabeler. Daarna werd het alleen maar beter: 1-2, 1-3! Dat is het moment waarop ik smsjes van collega's binnen begon te krijgen. Van mijn Nederlandse collega kreeg ik het volgende: “Tell *een van de Spaanse jongens* not to forget to get me an enormous chocolate bar. Olé olé olé!”. Een weddenschap die ze blijkbaar vooraf hadden gemaakt. Ik liet hem het smsje lezen en erg blij was hij er niet mee.
Van de (Engelse) conrector kreeg ik een simpel woord toegestuurd: “Easy.” Maar drie doelpunten was nog niet genoeg, want ik stuurde terug: “The Spanish next to me still aren't quiet. So we need more!” Dan valt de 4-1. Tijd om mijn telefoon erbij te pakken: “Now they are quiet.” En naar mijn Nederlandse collega: “This is better that chocolate!” Gedurende de tweede helft werd het wel steeds drukker omdat de leerlingen in Room 1 langzaam terug aan het stromen waren naar waar wij zaten te kijken. Al kon ik me daar om de een of andere reden niet zo druk om maken. Misschien omdat ze nu wel stil waren?...
Tijdens de euforie van de tweede helft, kon ik het tussendoor niet laten om een aantal Spanjaarden bloedserieus aan te kijken en met mijn pak sinaasappelsap in mijn hand ze te vragen: “Would you like some ORANGE juice?”. De helft van de leerlingen kon erom lachen. De andere helft was Spaans. Later in de wedstrijd vroeg zelfs dat ene Franse jongetje, dat altijd stil in een hoekje zit, luid genoeg zodat iedereen het kon horen, of hij ook wat orange-juice mocht. 'High-fives all around!'
Na afloop van de wedstrijd was het feestje kort, maar krachtig. De kids moesten naar bed, dus er was niet heel lang om na te bespreken. Maar er was nog genoeg tijd voor een hoop gejuich, high-fives en overwinnings-manhugs. Ook (sommige) Spanjaarden waren sportief en feliciteerden me met een handshake. Een aantal anderen konden slechter tegen hun verlies. De 'housemaster' (= de 'baas' van de boarding-staff) vroeg aan een van de Spaanse meiden: “So, how was it?” terwijl hij twee handen omhoog hield, een met vijf vingers omhoog, de ander met een. Ze begon spontaan te huilen en een hoop stampij te maken. Een ander Spaans meisje werd boos op een paar die feestvierden, waarna ik haar duidelijk maakte dat als zij gewonnen zou hebben ze exact hetzelfde zou doen. Ook een aantal jongens waren behoorlijk nijdig achteraf.
Daarna zakte de woede wat en tegen de tijd dat ze allemaal in bed lagen konden ze me weer aankijken. Maar ja, daar was het nog niet mee afgelopen! Vanmorgen bij het ontbijt kwam ik met een grote glimlach binnenlopen met mijn oranje shirt. “Miss, I am going to get some paint and just paint that shirt into a different colour!”, riep er een door de eetzaal heen. Iedereen keek mij aan, afwachtend of ik een reactie zou geven. En daar kwam hij: “You can change the colour of my shirt all you like, but it won't change yesterday's result!”
Overigens ben ik ergens tijdens de wedstrijd ook mijn stem verloren. Ik kreeg dan ook leerlingen voor me die me vragend aankeken en een opmerking maakte over mijn stem. "Yeah, well... I had to cheer five times!!"
Ondertussen proberen ze het allemaal goed te praten met argumenten als: “last time Spain lost the first match, but won the tournament.” Maar ja, dan moet je wel eerst de groepsfase door zien te komen! So far, not so good!
(P.s. geen zorgen: de frustratie van gisteravond is voorbij en het is weer terug naar plagen zoals dat met voetbal hoort te gaan)
De hele week zijn de Spanjaarden hier op school, en dat zijn er nogal wat, zich wezen voorbereiden op de wedstrijd van gisteren. Dat voorbereiden houdt dan in: mijn Nederlandse collega en mijzelf proberen op te jutten. “Are you ready for Spain to win from The Netherlands?” Vragen ze dan. “Just you wait. This is our time for revenge. Mark my words!”.
Donderdag was dan de aftrap van het WK. Samen met wat jongens die ook wel interesse hadden in voetbal en een Franse jongen die bijna zijn hele leven in Brazilië woont, zitten kijken naar de openingswedstrijd.
En toen was het gisteren: de dag van DE wedstrijd. Spanje-Nederland. Maar eerst: Mexico – Kameroen. Nu zat ik wel alleen te kijken in het kleine woonkamertje. Een colega leunt door de deuropening naar binnen: “Who's gonna win?” De wedstrijd was nog maar net begonnen dus kon ik maar een antwoord geven: “No idea.” Voor de grap maakt hij een voorspelling: “Cameroon is going to win.” Voordat ik er erg in had, gaf ik het volgende antwoord: “Fiver?”. En dat, dames en heren, is het verhaal van hoe ik vijf pond heb gewonnen.
Maar dan! Naar boven om mijn oranje shirt aan te trekken. Ook neem ik mijn oranje chips (die ik deelde met iedereen die niet-Spaans was) en sinaasappelsap mee naar beneden om drie kwartier voor de aftrap alvast voorbereid op de bank te zitten. We hebben namelijk maar een bank en ik wilde niet het risico lopen om geen goede plek te hebben. Langzaam druppelden de leerlingen die de wedstrijd wilde zien naar binnen: zowel Spanjaarden als niet-Spanjaarden. En de niet-Spanjaarden? Die waren allemaal voor Nederland!
Het Spaanse volkslied begon: geen tekst, dus werd er ook niet meegezongen. Het Nederlandse volkslied begon: voor het eerst sinds jaren dat ik in het openbaar heb 'gezongen'. En zo klonk het Wilhelmus luid door de woonkamer heen. Het stukje “de koninck van Hispanje” werd wel herkend door de Spanjaarden: “Did you just sing about Spain??!” “Yes, I was singing about how we are going to beat you!”
Tijd voor de wedstrijd en Spanjaarden zouden geen Spanjaarden zijn als ze niet overdreven luid aan het schreeuwen zijn. Altijd als er geschreeuwd wordt hier op school, zijn het de Spanjaarden die 'rustig een gesprek aan het voeren zijn'. Al dat Spaanse getetter van meiden die er alleen maar bij zitten voor de sfeer wordt al gauw vervelend. Een paar keer heb ik ze erop moeten wijzen dat ze commentaar kunnen leveren op het voetbal en anders zacht moeten zijn, omdat er velen zijn die WEL de wedstrijd willen zien. En het is ook niet erg als je met vlaggen wilt zwaaien enzovoort, MAAR HOUD ZE UIT MIJN BEELD ZODAT IK DE TV KAN ZIEN!!!
Penalty. Shit. En ja hoor, 1-0 voor Spanje. Een hoop gejuich om me heen van de kids in het rood. Jammer, maar helaas. En dan is daar het moment dat Van Persie ons redt. Ik spring op van de bank om te juichen en verbaasd kijk ik om me heen: ik ben niet de enige die juicht! Iedereen die niet uit Spanje komt stond haast harder te juichen dan ikzelf. Jongens en meiden uit Zuid-Afrika, Kazachstan, België, Oekraïne, China, Frankrijk, Brazilië. Allemaal juichten ze voor Nederland.
Bij het fluitsignaal voor de rust stond ik op en riep ik de aandacht tot me. “I would like to make a proposition. If you are here to watch the match because of the football, you stay here. If you just want to watch it because of the atmosphere, go to Room 1 and watch it there. Basically: if you don't know what offside means, GET OUT!
Met minder on-voetbalgerelateerd lawaai, meer ruimte om te zitten en minder mensen die door je beeld heen lopen, begon de tweede helft al een stuk comfortabeler. Daarna werd het alleen maar beter: 1-2, 1-3! Dat is het moment waarop ik smsjes van collega's binnen begon te krijgen. Van mijn Nederlandse collega kreeg ik het volgende: “Tell *een van de Spaanse jongens* not to forget to get me an enormous chocolate bar. Olé olé olé!”. Een weddenschap die ze blijkbaar vooraf hadden gemaakt. Ik liet hem het smsje lezen en erg blij was hij er niet mee.
Van de (Engelse) conrector kreeg ik een simpel woord toegestuurd: “Easy.” Maar drie doelpunten was nog niet genoeg, want ik stuurde terug: “The Spanish next to me still aren't quiet. So we need more!” Dan valt de 4-1. Tijd om mijn telefoon erbij te pakken: “Now they are quiet.” En naar mijn Nederlandse collega: “This is better that chocolate!” Gedurende de tweede helft werd het wel steeds drukker omdat de leerlingen in Room 1 langzaam terug aan het stromen waren naar waar wij zaten te kijken. Al kon ik me daar om de een of andere reden niet zo druk om maken. Misschien omdat ze nu wel stil waren?...
Tijdens de euforie van de tweede helft, kon ik het tussendoor niet laten om een aantal Spanjaarden bloedserieus aan te kijken en met mijn pak sinaasappelsap in mijn hand ze te vragen: “Would you like some ORANGE juice?”. De helft van de leerlingen kon erom lachen. De andere helft was Spaans. Later in de wedstrijd vroeg zelfs dat ene Franse jongetje, dat altijd stil in een hoekje zit, luid genoeg zodat iedereen het kon horen, of hij ook wat orange-juice mocht. 'High-fives all around!'
Na afloop van de wedstrijd was het feestje kort, maar krachtig. De kids moesten naar bed, dus er was niet heel lang om na te bespreken. Maar er was nog genoeg tijd voor een hoop gejuich, high-fives en overwinnings-manhugs. Ook (sommige) Spanjaarden waren sportief en feliciteerden me met een handshake. Een aantal anderen konden slechter tegen hun verlies. De 'housemaster' (= de 'baas' van de boarding-staff) vroeg aan een van de Spaanse meiden: “So, how was it?” terwijl hij twee handen omhoog hield, een met vijf vingers omhoog, de ander met een. Ze begon spontaan te huilen en een hoop stampij te maken. Een ander Spaans meisje werd boos op een paar die feestvierden, waarna ik haar duidelijk maakte dat als zij gewonnen zou hebben ze exact hetzelfde zou doen. Ook een aantal jongens waren behoorlijk nijdig achteraf.
Daarna zakte de woede wat en tegen de tijd dat ze allemaal in bed lagen konden ze me weer aankijken. Maar ja, daar was het nog niet mee afgelopen! Vanmorgen bij het ontbijt kwam ik met een grote glimlach binnenlopen met mijn oranje shirt. “Miss, I am going to get some paint and just paint that shirt into a different colour!”, riep er een door de eetzaal heen. Iedereen keek mij aan, afwachtend of ik een reactie zou geven. En daar kwam hij: “You can change the colour of my shirt all you like, but it won't change yesterday's result!”
Overigens ben ik ergens tijdens de wedstrijd ook mijn stem verloren. Ik kreeg dan ook leerlingen voor me die me vragend aankeken en een opmerking maakte over mijn stem. "Yeah, well... I had to cheer five times!!"
Ondertussen proberen ze het allemaal goed te praten met argumenten als: “last time Spain lost the first match, but won the tournament.” Maar ja, dan moet je wel eerst de groepsfase door zien te komen! So far, not so good!
(P.s. geen zorgen: de frustratie van gisteravond is voorbij en het is weer terug naar plagen zoals dat met voetbal hoort te gaan)
-
15 Juni 2014 - 13:58
Irma:
hoi loes, geweldig he de wedstrijd donderdag. ja zelfs ik heb gekeken en genoten. weer met veel plezier twee van je verslagen gelezen. wat een leuke stage heb je toch. hier is het nu Vaderdag en we gaan zo een spelltje doen. een nieuw spel welke marcel heeft gekregen. tanja ligt te kroelen met onze nieuwe hond,welke super leuk,lief en slim is en we gaan zo heel ongezond snackjes eten.woensdag uiteraard weer kijken,ben benieuwd. veel plezier en tot lees weer. groetjes irma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
