The Black Nun
Blijf op de hoogte en volg Loes
23 Maart 2014 | Verenigd Koninkrijk, Sidmouth
In de 19e eeuw besloot een groep gelovigen om in het Engelse kustplaatsje Sidmouth een kapel te bouwen. Aan de kapel werd een vleugel bevestigd waar de zusters hun intrek namen. De zusters hadden hun hart op de juiste plek en wilde zo veel mogelijk mensen in nood helpen. En wie heeft er meer hulp nodig dan wezen, helemaal alleen en zoekend naar een helpende hand? Dat was de gedachte die ertoe geleidt heeft dat het klooster een weeshuis werd voor meisjes. Totdat er honderd jaar geleden, in 1914, de eerste wereldoorlog uitbrak. Veel mensen stuurde hun kinderen weg naar de rustige delen van het land om ze te beschermen. Veel van deze kinderen kwamen terecht bij het weeshuis. Een aantal zusters vonden dat de oorlog niet in de weg moest staan van hun educatie en begonnen met les geven. Zo is het dat honderd jaar geleden, een school was opgericht. Met veel ontwikkelingen door de jaren heen staat de school nu bekend als: St. John's International School.
De school heeft geen gelovige instelling meer en is open voor iedereen. De kapel is er nog steeds, maar wordt niet meer gebruikt voor geloofsbijeenkomsten. Toch leeft de geschiedenis door in de huidige school. Specifiek een persoon uit de geschiedenis, al is dit een leven na dood. Een non is namelijk na haar overlijden blijven hangen: The Black Nun!
Althans, dat is wat we de leerlingen wijs maken. Het gebouw is oud en hier ronddwalen in het donker alleen kan al eng zijn. Laat staan als de docenten er dan ook nog een schepje bovenop doen met de mythe van De Zwarte Non! Als je bijvoorbeeld een leerling toestemming geeft om even iets uit de keuken te halen, durven er een aantal niet alleen. Al die verhalen van de non! Vandaag was het mijn beurt.
Elke zondag vertrekken er vanaf de school een aantal Spaanse meiden naar de kerk in het dorp. Na de mis komt er een groep bijeen voor wat na te praten en er worden regelmatig zelfgemaakte cakes en wat al niet meegebracht. Afgelopen week kwamen er vier meiden naar mij toe met de vraag of ik ze wilde helpen met bakken, want deze zondag wilden zij iets klaarmaken om mee te nemen naar de kerk. Vrijdag hebben ze alle ingredienten gehaald en zaterdag avond (gisteren) hebben we met z'n vijven brownies en cupcakes gebakken.
Tegen de tijd dat we gingen opruimen was het al vrij laat en de jongste leerlingen lagen al op bed. Op dat moment kwam er een geluid vanuit een afgesloten kamer naast het kooklokaal. (Toevallig stond daar een boiler en ja, die maken ooit geluid.) De meiden waren doodsbang en riepen mij terug toen ik ging kijken: “No, Miss! Don't go!” Ik opende de deur, keek om de hoek en gaf een gil. De meiden schrokken zich kapot. Ik draaide me om, lachte, en ze wisten dat het een grap was. Uiteraard vertelde ik niet dat ik wist wat het geluid was. Daarna was het tijd voor het echte werk.
We waren klaar met bakken, alles was opgeruimd en de cakes stonden klaar voor de morgen. We gingen terug naar de andere kant van de school en ik sloot de deuren achter me. Nadat alle leerlingen naar bed waren sloop ik terug door het donker naar het lokaal waar de cakes stonden. Eenmaal daar tekende ik een non op het bord met daarnaast de tekst: “Thank you girls for the lovely cupcake! God bless! xx the Black Nun” Ook heb ik een van de cakes weggenomen. Achter mij weer alle deuren gesloten en dan maar wachten op de ochtend.
Vanmorgen om 9 uur had ik afgesproken met de meiden om de laatste dingen af te maken voordat ze weg moesten. Een van de meiden was al beneden, de rest had nog wat meer tijd nodig in bed. Samen liepen we vast naar het lokaal. Eenmaal daar liepen we meteen naar de cakes om een aantal te vullen met Nutella. Ze merkte meteen dat een cake miste. “Ach, zal vast een van de andere meiden geweest zijn!” Maar toen ook zij arriveerden bleek dat niemand dat cakeje had gepakt. Dat was het moment waarop een van de meiden doorhad dat er iets op het bord was bijgeschreven. Toen kwam de echte angst naar boven. Een meid hield nog vol dat ze er niet in geloofde, dat een van de leraren het waarschijnlijk gedaan heeft. Maar ja, hoe verklaar je dan dat geluid van gisteren, die kettingzaag?? (Oké, dus dat is wat ze ervan gemaakt hebben. Cool!)
Ondertussen hebben ze iedereen al verteld over wat de non heeft gedaan en niemand snapt wat er gebeurd is. In de tussentijd genieten mijn collega's en ikzelf van de spanning hier op school en blijft de legende van De Zwarte Non volop in leven.
De school heeft geen gelovige instelling meer en is open voor iedereen. De kapel is er nog steeds, maar wordt niet meer gebruikt voor geloofsbijeenkomsten. Toch leeft de geschiedenis door in de huidige school. Specifiek een persoon uit de geschiedenis, al is dit een leven na dood. Een non is namelijk na haar overlijden blijven hangen: The Black Nun!
Althans, dat is wat we de leerlingen wijs maken. Het gebouw is oud en hier ronddwalen in het donker alleen kan al eng zijn. Laat staan als de docenten er dan ook nog een schepje bovenop doen met de mythe van De Zwarte Non! Als je bijvoorbeeld een leerling toestemming geeft om even iets uit de keuken te halen, durven er een aantal niet alleen. Al die verhalen van de non! Vandaag was het mijn beurt.
Elke zondag vertrekken er vanaf de school een aantal Spaanse meiden naar de kerk in het dorp. Na de mis komt er een groep bijeen voor wat na te praten en er worden regelmatig zelfgemaakte cakes en wat al niet meegebracht. Afgelopen week kwamen er vier meiden naar mij toe met de vraag of ik ze wilde helpen met bakken, want deze zondag wilden zij iets klaarmaken om mee te nemen naar de kerk. Vrijdag hebben ze alle ingredienten gehaald en zaterdag avond (gisteren) hebben we met z'n vijven brownies en cupcakes gebakken.
Tegen de tijd dat we gingen opruimen was het al vrij laat en de jongste leerlingen lagen al op bed. Op dat moment kwam er een geluid vanuit een afgesloten kamer naast het kooklokaal. (Toevallig stond daar een boiler en ja, die maken ooit geluid.) De meiden waren doodsbang en riepen mij terug toen ik ging kijken: “No, Miss! Don't go!” Ik opende de deur, keek om de hoek en gaf een gil. De meiden schrokken zich kapot. Ik draaide me om, lachte, en ze wisten dat het een grap was. Uiteraard vertelde ik niet dat ik wist wat het geluid was. Daarna was het tijd voor het echte werk.
We waren klaar met bakken, alles was opgeruimd en de cakes stonden klaar voor de morgen. We gingen terug naar de andere kant van de school en ik sloot de deuren achter me. Nadat alle leerlingen naar bed waren sloop ik terug door het donker naar het lokaal waar de cakes stonden. Eenmaal daar tekende ik een non op het bord met daarnaast de tekst: “Thank you girls for the lovely cupcake! God bless! xx the Black Nun” Ook heb ik een van de cakes weggenomen. Achter mij weer alle deuren gesloten en dan maar wachten op de ochtend.
Vanmorgen om 9 uur had ik afgesproken met de meiden om de laatste dingen af te maken voordat ze weg moesten. Een van de meiden was al beneden, de rest had nog wat meer tijd nodig in bed. Samen liepen we vast naar het lokaal. Eenmaal daar liepen we meteen naar de cakes om een aantal te vullen met Nutella. Ze merkte meteen dat een cake miste. “Ach, zal vast een van de andere meiden geweest zijn!” Maar toen ook zij arriveerden bleek dat niemand dat cakeje had gepakt. Dat was het moment waarop een van de meiden doorhad dat er iets op het bord was bijgeschreven. Toen kwam de echte angst naar boven. Een meid hield nog vol dat ze er niet in geloofde, dat een van de leraren het waarschijnlijk gedaan heeft. Maar ja, hoe verklaar je dan dat geluid van gisteren, die kettingzaag?? (Oké, dus dat is wat ze ervan gemaakt hebben. Cool!)
Ondertussen hebben ze iedereen al verteld over wat de non heeft gedaan en niemand snapt wat er gebeurd is. In de tussentijd genieten mijn collega's en ikzelf van de spanning hier op school en blijft de legende van De Zwarte Non volop in leven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
